- қалъа
- [قلعه]а. ҳисор бо деворҳои баланду ғафс ва бурҷҳои мустаҳкам, ки барои муҳофизат аз душман ва муқовимат ба он сохта шудааст, диж: қалъаи вайрона, қалъаи кӯҳна, қалъаи қадимӣ, қалъаи мустаҳкам, қалъаи оҳанин, қалъаи пӯлодӣ, қалъаи ҷангӣ, қалъа сохтан, қалъаро фатҳ кардан; ба тариқи истиора: қалъаи амнияти ватан, қалъаи асрор фатҳ кардан, қалъаи зулму занҷири ситам шикастан, қалъаи ситаму зулм кардан, дар давру бари қалъаи ум(м)ед пир шудан, қалъаи бахт дар надорад; қалъаи дарунӣ қалъаи хурд дар миёни қалъаи калон, арки шоҳу ҳокимнишин; қалъаи обӣ киноя аз ҷое, ки атрофи онро об қалъавор печонда гирифтааст
Толковый словарь таджикского языка (в 2 томах). — Душанбе, НИИ языка и литературы им. Рудаки. Под редакцией Сайфиддина Назарзода. 2008.